babanın en çaresiz olduğu an

kimseye yaşatmasın ama evlat acısını yaşadığı andır.

kardeşim hastanede havale geçirirken hastanenin koridorunda ağlayarak doktooorrr diye bağırdığı an hiç unutamıyorum

para isteyince bozuk yok demesi

iki kere ağlarken gördüm biri babaannem öldüğünde diğeri ise kardeşimin ağzından burnundan kan gelip kanserden şüphelendiklerinde o an öyle çaresizdi ki duvara vurup ne yapicam lan ben diye bağırdığını hatırlarım çok şükür geçti o günler.

Babaannem salonda oturmuş örgü örüyordu. Babam da karşı koltukta oturuyordu. Birden babaannemin el işi yaparken fotoğrafını çekti. Yanına gidip neden çektiğini sordum. "Bir daha nerde bulacağım böyle bir anı" dedi. Babaannem akciğer kanseri ve yaşlı biri. Babamın bu sözü beni o kadar üzdü ki. Bir insanın en çaresiz anı belki de sevdiklerini kaybedeceğini bile bile o günü beklemesidir. Allah'ım babamı annesinden yakın bir zamanda ayırma...

Kendi babasının cenazesinde dimdik ayakta durduğu, mezarlık eve dönerken arabada sessizce ağladığı andır galiba. En azından ben babamı sadece dedemi kaybettiğimizde bu kadar çaresiz gördüm. (#2283726)

Benim babam üç kanser kanser atlattı. Çok ağrıları oldu. Çok zorlandık çok savaş verdik ama en kötü olduğu anının o hastalıklarda değil benim hasta olduğumu öğrendiği anı olduğuna yemin edebilirim. Bir gün bacağım ağrıyor diye hastaneye gidip lösemi olduğumu öğrendim ben. Babam bunu doktordan dinleyip gelip bana sarılarak ağlaması en en çaresiz olduğu andır onun için. Ama ben ağlayamadım orda. Ağlasaydım bir daha çok zor toparlanırdı biliyorum. Güldüm. İyiyim baba dedim iyi olacağım. Şimdi daha iyiyim. Nakil oldum bugün. Umarım daha da iyi olur her şey

lise 2 ye geçmişiz gurbette okuyoruz ayrılık vakti gelmiş bizde adettir böyle ayrılık zamanı büyüklerin ziyaretine falan gidilir. Bende dedemin yanına gittim hem biraz hastaydı bir durumuna bakar helalliğimi alır giderim dedim. Neyse gittim yanına bildiğin benden daha sağlam adam bahçeyi falan dolaşıyo konuştum helalliğimi aldım aynı zamanda dedem cebinden birazcık para çıkartıp harçlık olarak verdi. Düştük yola neyse okula gittik. 40 gün sonra geri dönüş var kurban bayramı münasebetiyle, işte bu 40 günü geçiriyoruz ben günlük ailesiyle konuşan birisiyim, her konuşmamızda sohbetler standart oluyo genelde nasılsınız iyi misiniz, bide tabi ayrı olarak dedem nasıl diye soruyorum, iyileşti bi sıkıntı yok diyolar neyse kurban bayramı geldi memlekete döndük her şey güzel evdeyim. Dedemlerin evi de bizim bahçede, gelmişken bir ziyaret edeyim diye aileme söyledim. Dedemi görüyüm nasıl olmuş bir hal hatır soruyum izin vermediler. Yeni geldin yoldan gel önce yemeğini ye sonra gidersin dediler tamam dedim oturduk sofraya yemek yiyoruz sonra 4 yaşındaki küçük kardeşimin ağzından şu 3 kelime döküldü "abi dedem öldü"" o an çok saçma geldi şaka sandım sonra sofradakiler ağlamaya başladı ve babamın (baba tarafından dedem )gözünden tek damla yaş geldi. O an babamın ilk kez ağladığını görmekle birlikte, onu ilk kez bu kadar çaresiz görmüştüm aynı zamanda o an en az babam kadar çaresiz hissettim kendimi. Diyecek hiçbir kelime bulamadım yapacak hiçbir şey bulamadım şaka olmasını istedim ama değildi. ailem 2 hafta boyunca ölen dedemi bana iyileşti diye yutturdular o günden sonra telefonu açmasalar içime korku düştü ,sesleri soluk gelse içime korku düştü , kardeşin uyuyor deseler bile içime bi korku düştü, ne olursa olsun uyusalar dahi hep ailemin sesini duymak istedim aksi halde içim rahat etmiyor uyuyamıyordum.

Babaannem vefat ettiğinde umredeydim. Sabah namazına kalktığımda 5 kere aramış. Dedim kesin bir şey oldu zaten hastanede yatıyordu, serum ile besleniyordu. Aradım açtı baba bir şey mi oldu babaanneme dedim o an hıçkırıklara boğuldu. Nasıl ağlıyor telefonda. Dedemin cenazesinde böyle değildi. Her insanın ince çizgisi annesi sanırım.

Aramızda bir kavga koptu. Öyle bir kavga ki, sonrasında küstük baya. Bir ay falan konuşmadık. Sonra kenara çekti babam. “Evladım, ben öyle incelikli süslü lafları bilmem. Öyle yetişmedim çünkü. O yüzden bazen hata yaptığımı bilsem de özür dileyemem. Bizim babamız bize böyle şeyler öğretmedi ki... Umarım siz çocuklarınıza benden daha iyi baba olursunuz, olacaksınız da. Ama artık bitsin bu küslük.” dedi. Ve ağladı. Ben hayatımda ilk defa babamı o zaman ağlarken gördüm. Bir kaç damla... Keşke son olsaydı.

Evladını kaybettiği andır. Allah kimseye yaşatmasın. "Bir olmuşa bir de ölmüşe çare yok." derler ya o hesap işte.

iflas

evladını kaybettiği an

babaannem babamı çok severdi, öldüğü gece bizdeydi ve babam çalışıyordu, sürekli babamın adını sayıklamıştı. daha sonra babam bizim yanımızda güçlü durmaya çalışıyordu ben de mutfağa geçmiştim babam da mutfağa geldiği an göz göze gelip ben ağlamaya başladığımda gelip bana sarılarak ağlamıştı, hiç unutamıyorum. yazarken bunu buraya ekran bulanıklaştı.

çocuğuna istediği bir şeyi alamadığı an

evladını kaybettiği andır elbette. benim babamın pek çok çaresiz kaldığı anlar olmuştur ama ben onu ağlarken görmemiştim hiç. bir gün okuduğum üniversiteyi de bırakıp tek bir çantayla ülke dışına çıktım. evet, ülke dışına. ailemi hiç düşünmedim bile. cebimde 20 lira ya var ya yok. ertesi gün buldular beni. akşamına babam uçtu geldi. bana sarıldığında çok kızacak sandım. bu yaşta uçağa bindik, kötü mü diye gülmüştü. içten içe ağlarken. ısrarlarıyla gittiğimiz psikiyatristin, beni gözlem altında tutmak için bir aylığına hastaneye yatırmak istediği gün çaresiz kaldığını gördüm babamın. ben deli değilim demiştim, herkes gibi. değilsin elbette dedi doktor, ama kendine zarar verme eğilimin var. ben kabul etmeyince de babama dönüp, kızınız intihara meyilli, gözetim altında tutulması şart deyince biri iğne batırmış gibi irkilmişti. ben olumsuz tavır takınınca da kısa süreliğine dışarı çıkarıldım. herhalde babama, beni ikna etmesini söylemişti. biraz uzakta oturuyordum. odadan dışarı çıktığını, bir elini duvara yaslayıp diğer eliyle gözlerindeki yaşı sildiğini gördüm. izledim. sol göğsünü ovuşturdu, tam kalbinin üzerini. ben yine aynı boşlukta sallanığım için yine bir şey hissetmedim. ikna olmayınca yalnız bırakılmamak şartıyla eve yollandım. sonradan öğrendi, üniversitede onlardan habersiz tedavi gördüğümü, psikiyatristin oda arkadaşlarıma intihara meyilli olduğumu ve haplarımın onların kontrolünde almam gerektiğini, beni yalnız bırakmamaları gerektiğini söylediğini. annemle gizlice konuşmasını duymuştum o gece. ağlıyordu. başaramadık biz demişti, ben biliyorum, bizim yüzümüzden bu halde. onu hiç görmedik şimdi kız gözlerimizin önünde ölüyor ve ne yapacağımı hiç bilmiyorum demişti. sanırım en çaresiz olduğu an buydu. en azından benim gördüğüm en çaresiz hali buydu.

yine bir başlık tarafından götten pıçaklandım ya. çok içimden gelmese de yine bir şeyler karalamak istedim bu başlığa. babaannem vefat ettiğinde morgun orada gördüğünde yıkılmıştı orda. orayı bi unutamıyorum.

Bu başlık derhal kapatılsın lütfen 🥺 okumak da düşünmek de istemiyorum

ben buna cevap veremem..

Aort damarı patladığında çıkarttığı boğulma sesleri eşliğinde 120 kiloluk bir adamın yaptığı yarım yamalak kalp masajına maruz kalırken biraz çaresiz görünüyordu.

ilk defa dedem vefat ettiğinde ağladığını görmüştüm. kocaman adam hüngür hüngür ağlamıştı odanın dibinde kardeşleriyle beraber. omzuna mı dokunayım sarılıp teselli mi edeyim bilememiştim